Hikaye

Yemyeşil Zümrüt Vadisi'nin kalbinde, bir zamanlar hayatın dondan etkilenmeden geliştiği yerde, Lumak Bokan bir savaşçının mirasına doğdu. Yüksek ağaçlar ve kutsal nehirler arasında büyüdü, kadim bilgelik, ruhsal ritüeller ve doğanın sarsılmaz korumasıyla çevrili olarak büyüdü. Uzun zamandır sinsi soğuktan korunan bir cennetin koruyucuları olan halkı, fetih değil, uyuma inanıyordu. Ancak barış sonsuza dek sürmeyecekti.

Phaethon grubu Zümrüt Vadisi'ne indiğinde, kılıçlarla değil, makineler ve deneylerle geldi. Kabileler "ilerleme" dedikleri şeye saygısızlık dediler. Kutsal pınar -toprağın kalbi olduğu söylenen titrek, mistik bir kaynak- bozulmuştu. Don toprakta kök saldı. Hayvanlar huzursuzlandı. Yaşlılar sessizleşti. Vadi ağladı.

Hala genç bir savaşçı olan Lumak, halkının nesillerdir koruduğu dengenin parçalandığını gördü. Ama o tereddüt etmedi. Çocukluğundan beri kadim savaş ve kabile avcılığı konusunda eğitim alan Lumak, insan bir düşmanla karşılaşmadan çok önce ormanın yırtıcılarını alt etmişti. Vadinin efsanevi savunucusu olan babasının yanında Lumak, yaklaşan Phaethon güçlerine karşı pusuda ve açık savaşta savaştı.

Kabilesinin silahları kemik ve taştan oyulmuştu, kalkanları kabuk ve deriden dokunmuştu. Yine de alev makineleri, insansız hava araçları ve zırhlarla gelen düşmanlara karşı yerlerini korudular. Lumak'ın arazi ve gerilla taktikleri anlayışı halkına geçici bir üstünlük sağladı ve her savaş sessiz bir öfkeyle özümsediği bir dersti.

Dönüm noktası, pınarın yakınında vahşi bir çatışma sırasında yaşandı. Lumak'ın babası, bir adanmışlık eylemi olarak, kaynağı savunurken hayatını verdi. Son sözleri bir yalvarıştı - intikam için değil, koruma için. Lumak, babasının çatlamış ve kana bulanmış mızrağını aldı ve bedeli ne olursa olsun kirletenleri kovmaya yemin etti.

Yıllar direnişle geçti. Lumak sadece bir savaşçı değil, bir sembol oldu. Adı komşu kabileler tarafından söylenen şarkılarda yankılandı ve ondan korkan Phaethon izcileri tarafından fısıldandı. Artık kabile işaretleriyle kazınmış deriyle bağlanmış olan mızrağı nesillerin kesinliğiyle vurdu. Yine de, tek başına kaba kuvvetin toprağı iyileştirmeyeceğini biliyordu. Daha derin bir şey kırılmıştı — vadinin ruhu.

Rüyalar ve büyüklerin öğretileri tarafından yönlendirilen Lumak, Zümrüt Vadisi'nin ötesinde dolaştı, tundranın acımasız fırtınalarına göğüs gererek kadim bilgiyi aradı. Yol boyunca Şafak İttifakı üyeleriyle karşılaştı ve yolları farklı olsa da, onlarda aynı restorasyon açlığını gördü. İlk başta isteksizce de olsa, onların yanında savaştı ve bu beklenmedik bağlar sayesinde daha büyük bir güç oluştu.

Birlikte, bozulmanın kaynağını takip ettiler: vadinin çekirdeğinden enerji çeken gizli bir Phaethon araştırma laboratuvarı. Onu geri alma mücadelesi şiddetliydi, ancak Lumak'ın liderliği ve yeni müttefiklerinin gücü, gelgiti değiştirdi. İlkbaharın arınması ve donun çekilmesiyle, hayat vadiye geri dönmeye başladı. Yeşillikler bir kez daha tepelere yayıldı ve kuş sesleri geri döndü.

Lumak o zaman evine dönebilirdi. Halkı açık kollarla bekliyordu. Ama o ön saflarda kalmayı seçti. Çünkü Phaethon'a karşı verilen savaş henüz bitmemişti ve hala zehirlenmiş başka topraklar, hala susturulmuş başka kabileler vardı. Lumak şimdi eski dünya bilgeliği ile modern direniş arasında bir köprü olarak yürüyor — vahşi bir koruyucu, manevi bir rehber ve ölmeyi reddeden bir cennetin yaşayan mirası.